Ως εκ θαύματος!

Δεν τα καταφέρνεις όλα, τέλεια ή πάντα. Όποιος έχει παιδιά το ξέρει καλά αυτό.

Τι να πρωτοκάνεις και τι να αφήσεις πίσω; Όλα «επείγουν», όλα πρέπει να γίνουν. Και προσπαθείς αλλά ούτε βιονική είσαι, ούτε νεράιδα (αν και πήραμε μια σήμερα τηλέφωνο, υποσχέθηκε να έρθει το συντομότερο να δώσει ένα ραβδάκι), ούτε θέλεις να καταρρεύσεις.

Όμως….

Όλα ξαφνικά κάνουν στην άκρη όταν καταφέρνει κάτι σπουδαίο!

Έλα μαμά, κάθισε, θα σου διαβάσω… την ιστορία του Οδυσσέα. Λατρεύει την Οδύσσεια και τη μυθολογία.

Τι έγινε; Πότε; Πώς; Συλλάβιζε, δεν ήθελε, προτιμούσε άλλα, δυσκολευόταν, προτιμούσε να διαβάζω….

Κάθισα όμως!

Και διάβασε! Τρεις σελίδες γεμάτες γράμματα, με μόνο μια δυο δύσκολες λέξεις να την σταματούν.

Πώς;

Μόνη της! Φυσικά, καθημερινά, παντού, εδώ, έξω, σε άσχετες στιγμές, με όλα.

Μα βέβαια!

Όπως την ομιλία! Είναι παντού, είναι μπροστά της, θέλει να συμμετέχει, να ξέρει, να ανακαλύπτει!

Χωρίς διδασκαλία;

Χωρίς διδασκαλία!

Με ερωτήσεις, με παιχνίδι, με προσπάθειες δικές της, με θέατρο, με άκουσμα, με απορίες…. Με όλα αυτά τα φυσιολογικά που προσπερνάμε.

Και έκλεισα τα μάτια και άκουγα για το ταξίδι του Οδυσσέα.

Μαμά, ακούς;

Βέβαια ακούω… φτιάχνω εικόνες όσων μου διαβάζεις τόσο όμορφα! Ταξιδεύω!


Η νεράιδα μάλλον δεν θα έρθει ακόμα, αλλά δεν πειράζει….

(Έλεγα να το αφήσω, να το αναρτήσω αύριο... αλλά αυτό θα το έκανε ο ενήλικας...)