Παγκόσμιο Κίνημα;

Το κίνημα της αποσχολειοποίησης (homeschooling ή unschooling) παίρνει μεγάλες διαστάσεις σε παγκόσμια κλίμακα και αυτό αρχίζει να με ανησυχεί. Δεν είναι δύσκολο να «χάσουμε τη μπάλα» και να υψώσουμε για άλλη μια φορά «ψεύτικους θεούς» στη θέση της Αλήθειας.

Κοιτώντας ή επιμένοντας να κοιτάμε τα συμπτώματα αντί τις αιτίες, συνεχίζουμε να πλανάμε τις συνειδήσεις μας, βάζοντάς τα με επιλεγμένους εχθρούς που κάθε φορά ορίζουμε, ανάλογα με το συμφέρον μας.

Εδώ, στην Ελλάδα, πιο κοντά στην πραγματικότητα και στον τρόπο σκέψης μας, τα πράγματα είναι πολύ πιο κρυμμένα γιατί οι άνθρωποι φοβούνται, δεν εκφράζονται, δεν ανταλλάσσουν, δεν τολμούν την εξέταση των ιδεών τους... όχι όλοι φυσικά...

Δεν υπάρχει πιο επιτακτικό θέμα για μια κοινωνία, από το θέμα των παιδιών της, από ΚΑΘΕ άποψη! Και παραμένει το λιγότερο εξεταζόμενο θέμα, το πλέον υποτιμημένο, με τις περισσότερες παρερμηνείες… και φυσικά, ανάλογες λειτουργίες και πρακτικές.

Ακριβώς επειδή είναι πολυσύνθετο και πολύπλοκο θέμα, που απαιτεί τη σύνθεση πολλών άλλων θεμάτων, παραμένει στα αζήτητα, ενώ κάθε μέρα που περνάει, μεγαλώνουμε εξ’ ίσου αποπροσανατολισμένους ενήλικες, όπως των προηγούμενων γενιών.

Για να κατανοήσουμε πραγματικά το μέγεθος αυτού του προβλήματος, θα πρέπει να κατανοήσουμε τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί ένα παιδί, κατανοώντας τον τρόπο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε εμείς. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος!

Θεωρώντας πως «κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε», δεν είναι αρκετό πλέον.

Πιστεύοντας πως οι ιδέες μας δεν χρειάζονται επανεξέταση, όποιες κι αν είναι, είναι παράνοια.

Νομίζοντας πως ο εχθρός είναι «εκεί έξω» ή «κάποιος άλλος» είναι άγνοια.

Θεωρώντας πως «έχουμε χρόνο» είναι ψευδαίσθηση.

Τα παιδιά μεγαλώνουν και μορφώνονται, μόνα τους, κάθε στιγμή, «πίσω από την πλάτη μας», ενώ εμείς βρισκόμαστε κάποια στιγμή ξαφνικά, μπροστά σε πραγματικότητες που δεν θέλουμε να πιστέψουμε, δεν ξέρουμε να διαχειριστούμε, κι όμως αναγκαζόμαστε να ζήσουμε, αφού πλέον, όλα όσα φοβόμαστε και αποφεύγουμε, φτάνουν επιτακτικά «στην πόρτα μας». Δεν είναι εκφοβισμός αλλά πραγματικότητα, που συναντώ καθημερινά, κυρίως απ' όσους φοβούνται να φοβούνται και έχουν πιστέψει πως κλειδώνοντας τους φόβους βαθιά στο νου τους, μπορούν και να αποφεύγουν να τους δουν και να διαχειριστούν δημιουργικά τον Εαυτό τους.

Συνήθως έλεγα, «πάντα υπάρχει χρόνος να ξεκινήσεις από την αρχή, να αναλάβεις ευθύνη, να αλλάξεις τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας σου», όμως θα δανειστώ τα λόγια της μεγάλης Υπατίας για να πω επίσης, «είναι πάντα πολύ πιο αργά απ’ ότι νομίζεις»!

Όταν κάτι πάει να γίνει παγκόσμιο κίνημα, μια νέα πραγματικότητα, να το φοβάσαι… συνήθως λείπει η διάκριση και αναλαμβάνει ο φανατισμός, ο φασισμός. Ταυτόχρονα όμως, η προσκόλληση στο παρελθόν, στο γνώριμο και το ασφαλές είναι εξίσου το αντίθετό του, που ενισχύει, πυροδοτεί και συγκρούει τις πολικότητες.