Οι πρώτοι δάσκαλοι

Ένα ελεύθερο παιδί, πρέπει να το σέβεσαι.

Ελεύθερο δεν σημαίνει πως έχει ήδη διάκριση παντού και πάντα. Είναι το ίδιο επιρρεπής σε υποσυνείδητους προγραμματισμούς και εξωγενείς επηρεασμούς, όπως είμαστε όλοι.

Όμως δεν μπορείς να του δίνεις τυπικές, ανούσιες απαντήσεις. Δεν μπορείς να του δίνεις οτιδήποτε άλλο εκτός από την αλήθεια, την οποία έχεις προηγουμένως ψάξει και δεν είναι οι πεποιθήσεις σου. Αν εξακολουθούν να είναι, να έχεις το θάρρος να πεις, «αυτό πιστεύω εγώ, όμως υπάρχουν πολλές άλλες απόψεις πέρα από τη δική μου».

Ένα ελεύθερο παιδί εξακολουθεί να χρειάζεται ασφάλεια, για να μεγαλώνει με σιγουριά και αυτό-εκτίμηση. Όχι την ψεύτικη ασφάλεια που χαρίζουν τα πράγματα, οι μη αλλαγές και η επιφανειακές επιβραβεύσεις. Χρειάζεται την ασφάλεια της προστασίας, το δικαίωμα της άποψης και τα όρια που θα το μάθουν να θέτει τα δικά του.

Χρειάζεται να ανακαλύπτει τις αισθήσεις του και ταυτόχρονα να μάθει να κυριαρχεί σε αυτές, ανακαλύπτοντας το περιβάλλον του, το σώμα του, τον κόσμο του.

Ένα ελεύθερο παιδί χρειάζεται να αντιμετωπίσει στους φόβους του, αφού έχουμε εμείς αντιμετωπίσει τους δικούς μας. Με σεβασμό στα όριά του, χρειάζεται με αυτοπεποίθηση να τα σπρώχνει λίγο λίγο, ώστε να ξεσκεπάζει τη δύναμή του.

Σίγουρα δεν μπορεί ένα ελεύθερο παιδί να κλείνεται σε πλαίσια, μεθόδους, προγραμματισμούς, που εμείς έχουμε ανάγκη για να επιβεβαιώνουμε την προσωπική αξία μας.

Όπως και δεν γίνεται ένα παιδί να ακούει ετεροχρονισμένα παραμύθια που διδάσκουν μια επιφανειακή ηθική που θα ήταν πιο χρήσιμο για την ψυχική υγεία και το μέλλον του, να αντικαταστήσουμε με ορθή, πρακτική πνευματικότητα.

Δεν μπορούμε στα σημερινά, παιδιά να «διδάσκουμε τα παραμύθια ως αλήθειες και τους μύθους ως παραμύθια», ελπίζοντας πως μεγαλώνουμε ελεύθερα παιδιά.

Τα ελεύθερα παιδιά μας βοηθάνε να αντικρίζουμε τον κόσμο ξανά με αγνότητα, αλήθεια και απλότητα, που έχουμε ίσως ξεχάσει ή πιστέψει πως δεν χρειάζονται σε έναν τέτοιο σκληρό, άδικο και εγωιστικά εστιασμένο κόσμο. Ακριβώς το αντίθετο χρειάζεται, εμπλουτισμένο με διάκριση, λογική και ειλικρίνεια, για να προσβλέπουμε σε έναν διαφορετικό κόσμο.

Οι αυριανοί ενήλικες είναι τα σημερινά παιδιά, που δεν γίνεται να μεγαλώνουν όπως οι χθεσινοί ενήλικες και να περιμένουμε να «αλλάξει ο κόσμος».

Έχουν μερικά χρόνια να ΕΙΝΑΙ παιδιά... χρειάζεται να αναρωτιόμαστε καθημερινά πώς τα αφήνουμε να περνάνε ή πώς δεν τα εκμεταλλευόμαστε (θετικά) συνειδητά. Και είμαστε εμείς, οι γονείς, οι πιο κοντινοί τους άνθρωποι, οι πρώτοι δάσκαλοι!