Η πρόκληση της πραγματικότητας

Δεν είναι τυχαίο που η λέξη «unschooling» (αποσχολειοποίηση) εμφανίζεται τώρα στην πραγματικότητά μας.

Δεν είναι τυχαίο που 20 και 30 χρόνια πριν δεν τέθηκε καν το ερώτημα αν τα παιδιά μας θα πηγαίνουν ή όχι σχολείο.

Δεν είναι τυχαίο που στην Ελληνική γλώσσα ακόμα ψάχνουμε για την αντίστοιχη λέξη που θα αποδίδει αυτό που έχουμε κατανοήσει ή τουλάχιστον είμαστε έτοιμοι να εξετάσουμε.


Η συλλογική συνειδητότητα δημιουργεί τις λέξεις και οφείλουμε να υπάρξουμε σε αυτήν συνειδητά, αναλαμβάνοντας την ευθύνη μας. Δεν μπορούμε έτσι απλά να τις αγνοούμε, να τις κατηγοριοποιούμε επειδή φοβόμαστε να τις κοιτάξουμε, να διερωτηθούμε και να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας: το βόλεμα των συνηθειών μας.

Υπάρχει ακόμα ο φόβος να ακουμπήσουμε οτιδήποτε δεν ξέρουμε και διαφέρει πολύ απ’ ότι έχουμε συνηθίσει. Ο φόβος καταλήγει σε φοβία, κατηγορία, περιθωριοποίηση, στασιμότητα όταν αρνούμαστε να προχωρήσουμε προς άγνωστες περιοχές που προκαλούν τα δεδομένα μας.

Οι καιροί όμως αλλάζουν και πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που τολμούν να πρωτοπορήσουν, να κάνουν λάθη, να ρισκάρουν, να διαφέρουν, γιατί αναγνωρίζουν πως δεν μπορούμε να παραμένουμε σε αποφάσεις και συνήθειες που ακολουθούμε ασυνείδητα, παραμένοντας κολλημένοι σε ένα παρελθόν που αναμφίβολα δεν λειτουργεί πια.

Δεν είναι τα σημερινά παιδιά ίδια με τα παιδιά που ήμασταν εμείς. Δεν είναι η πραγματικότητα σήμερα ίδια με την πραγματικότητα του παρελθόντος. Τίποτα δεν είναι το ίδιο και οι εξελίξεις προχωρούν ραγδαία. Πολύ πιο ραγδαία απ’ ότι πολλοί αντιλαμβάνονται. Δεν φτάνουν πια τα πτυχία, οι τίτλοι, η αποστήθιση, η απλή συλλογή έτοιμων πληροφοριών.

Δεν ανταποκρίνονται τα παιδιά στη στημένη μάθηση και ούτε θα έπρεπε. Τα περισσότερα σύνδρομα που η σύγχρονη ιατρική/ψυχολογία/εκπαίδευση αναγνωρίζει και «αντιμετωπίζει» με πολλές παράπλευρες, αμφιβόλου αξίας τρόπους δεν θα υπήρχαν καν αν απελευθερώναμε τους εαυτούς μας από τα στερεότυπα που μαστίζουν τα ίδια τα παιδιά μας και εμάς μαζί τους.

Προσπαθούμε απεγνωσμένα να κρατηθούμε από έναν κόσμο που αλλάζει, μεταμορφώνεται και εξελίσσεται, με συνήθειες που κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται σε αυτό το κάλεσμα αλλά και την αναγκαιότητα. Δεν είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε τα ίδια τα παιδιά μας που βαριούνται, ζορίζονται, δεν είναι ευτυχισμένα, αλλά ανταποκρινόμαστε με ένα μηχανικό, «ναι, αλλά…»!