Εκείνες οι άβολες στιγμές...

Δεν είναι ο καιρός να σκεφτόμαστε και να μιλάμε για τα σχολεία. Αυτό είναι θέμα του Σεπτέμβρη και μέχρι τον Ιούνιο. Μέσα σε αυτή την περίοδο μπορεί να κορυφώνεται το άγχος μας, τα διλήμματα, ο θυμός, οι όποιες προσπάθειες, η κούραση κλπ κλπ Ένας άλλος κόσμος!

Παρεμπιπτόντως, έρχεται η ατομική και συλλογική πραγματικότητα, για να διευκολύνει ακόμα περισσότερο και ακόμα πιο πειστικά αυτόν τον διαχωρισμό, τον "φυσιολογικό" διαχωρισμό, που έχουμε ανάγκη να κάνουμε. Τον Σεπτέμβη, ε, απλά, θα βρεθούμε μπροστά σε μια ακόμα "έκτακτη ανάγκη": να μιλήσουμε, να εκτονωθούμε, να κριτικάρουμε την "κρίση στην παιδεία". Αλλά μόνο να μιλήσουμε....

Μετά, θα μπούμε πάλι κάτω από κάποιο ζυγό, αφού ελάχιστα ή τίποτα δεν θα έχει αλλάξει. Εξάλλου, η μέρα μας είναι τόοοοοσο γεμάτη, ανάμεσα στο τρέξιμο στα διάφορα φροντιστήρια, τα μαθήματα, τους ελέγχους, τις εξετάσεις...θα περιμένουμε το καλοκαίρι για να "ξεκουραστούμε λίγο" και να "γεμίσουμε τις μπαταρίες μας" όπως όπως.

Ανάμεσα σε όλα αυτά, τι;

Μερικές φορές τρομάζω από την αναγκαιότητα της στιγμής... την αναγκαιότητα της εστίασης της προσοχής στη στιγμή. Γιατί, μέσα σε μια μόνη στιγμή που καταφέρνουμε να βρισκόμαστε συνειδητοί, κρύβεται όλη η ουσία, ο διαχρονικός χρόνος, αυτό το μοναδικό που οφείλουμε να δούμε και να κάνουμε.

Μεγαλώνοντας ένα ελεύθερο παιδί, τα πάντα αποκτούν διαφορετική οπτική, βαθύτερη συνειδητοποίηση... που δεν είναι και πάντα εύκολη ή ξεκάθαρη εξ' αρχής. Πότε ακριβώς μπαίνει ή εγκαθιδρύεται το εγώ στον άνθρωπο; Τι συμβαίνει πιο πριν; Φαίνονται οι ενδείξεις; Τι συμβαίνει/τι κάνουμε όταν το βλέπουμε μπροστά μας να αποκαλύπτεται;

Σημαντικά χρόνια, αποκαλυπτικές στιγμές, που έρχονται πάντα "από το πουθενά", εκεί που δεν τις περιμένεις, που φαίνεται να είσαι το λιγότερο προετοιμασμένη.   Για τους περισσότερους από μας, αν δεν έχουμε οι ίδιοι "ξυπνήσει", αυτές οι στιγμές και συνειδητοποιήσεις δεν υπάρχουν καν. Βρισκόμαστε απλά, μπροστά σε μια τετελεσμένη κατάσταση, αδύναμοι, απροστάτευτοι, ακάλυπτοι, αμήχανοι. Αυτό είναι ακόμα πιο τρομακτικό... το έχω ζήσει.

Στην άλλη περίπτωση, έχεις άλλες επιλογές, εντελώς διαφορετικές.
Εκπλήσσεσαι, μαγεύεσαι, παρακολουθείς με δέος.
Συζητάς, ρωτάς, μαθαίνεις, συν-αποκαλύπτετε.
Αμφισβητείς, επανεξετάζεις, επιτρέπεις στις ερωτήσεις να πλανώνται.
Δεν φοβάσαι, πράττεις συνειδητά, ακόμα κι αν κάνεις "λάθη"...όλα σού δείχνουν.
Έχεις την ευκαιρία να αλλάξεις, να μετακινήσεις, να βοηθήσεις, να κατευθύνεις χωρίς να επιβάλλεσαι, χωρίς να εμποδίζεις.

Δεν μπορεί να σου πει κανείς τον συγκεκριμένο χρόνο, να τον μετρήσει με βιολογική ηλικία, με σύγκριση και στατιστικές. Αυτή είναι η μαγεία και η πρόκληση μαζί. Το κάθε άτομο είναι μοναδικό και πορεύεται στο δικό του μοναδικό χρόνο. Ως γονείς, η ευθύνη μας βρίσκεται στο να είμαστε εκεί: να παρακολουθούμε τη δική μας και τη δική τους ξεχωριστή πορεία...

Αν δεν την αναλάβουμε, απλά θα βρεθούμε, χρόνια αργότερα, μπροστά σε πολλές δύσκολες εκπλήξεις που θα χρειάζονται θεραπεία, πυροσβεστικές τακτικές αντιμετώπισης, θα περιλαμβάνει περισσότερο πόνο, πολυεπίπεδη άγνοια, που συνήθως μας ωθεί να ψάχνουμε απεγνωσμένα έξω και πολύ μακριά από εμάς...με ανάλογο κόστος σε χρήμα, χρόνο και ενέργεια.

Είναι όμως τα πάντα επιλογές...