An unorganized childhood

I’m not much of an organizer, I don’t believe in organizing and structuring every moment of a child’s life.

Being outside the school system gives me an opportunity to observe the families and children around me as well as contemplate on what I’m seeing in my child, as she grows from day to day.

I realize that the most important questions are seldom asked and they can’t be subtracted from our roles as parents. Where are we going? Who are we? Why are doing whatever we are doing? Are we content, calm, united inside? Are we raising happy children? I try to see through these questions wherever I go, wherever I am, whatever I am doing.

Η μαγεία του αληθινού μέντορα

Τι κρίμα που μιλάμε για "εμπνευσμένους δασκάλους" και να εννοούμε μόνο αυτούς του σχολείου. Τι κρίμα που θεωρούμε μόνο τα ακαδημαϊκά μαθήματα, και πάλι, μόνο στο χώρο του σχολείου, ως σημαντικά.

Με ρωτούσανε παλιά, "καλά, πώς θα μάθει να πειθαρχεί, να λειτουργεί σε ομάδα, αν δεν πηγαίνει σχολείο"; Χαμογελούσα (επειδή εμπιστεύομαι τη ζωή), χωρίς να έχω όμως σίγουρες ή συγκεκριμένες απαντήσεις.

Φυσικά είμαι ρεαλίστρια!

Θέλω να δημιουργήσω μαζί με άλλους το ανέφικτο. Θέλω να γκρεμίσω ό,τι δεν λειτουργεί πια. Θέλω να ρισκάρω να αποτύχω για να δω έμπρακτα τι χρειάζεται να αλλάξω για να χωρέσει η πραγματικότητα στο όραμα, όχι να σκοτώσω το όραμα γιατί δεν χωράει στην πραγματικότητα.

Θέλω να μη λέω κανένα ψέμα στο παιδί μου ούτε να προσπαθώ να της εξηγήσω ό,τι δεν έχω εφαρμόσει πρώτη στη ζωή μου. Θέλω να κρατήσω το νου της ελεύθερο να ονειρεύεται ενώ μαθαίνει να ζει ανάμεσα στη φύση, στους ανθρώπους και να εμπιστεύεται τον Εαυτό της σε κάθε βήμα της.