May 30, 2015

Πραγματικές βιωματικές απόψεις


Θεωρώ εύκολο να συνεχίζουμε κάτι που δεν θέλουμε να δούμε από όλες τις απόψεις. Έτσι βολευόμαστε σε μια - στη δική μας - και στο φόβο που την διατηρεί στέρεη και δυναμική.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα είναι η αφωνία όσων το ζουν, το υπηρετούν, το γνωρίζουν εκ των έσω...γονείς, παιδιά, έφηβοι, δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί. Οι περισσότεροι φοβούνται να μιλήσουν. Άλλοι δεν σκέφτηκαν ποτέ πως υπάρχει λόγος να μιλήσουν, να εκφράσουν την πραγματική, αληθινή άποψή τους, που βγαίνει από το ίδιο το βίωμά τους και όχι απ' ότι εκπαιδεύτηκαν να παπαγαλίζουν και να πιστεύουν.

Νομίζω πως είναι ώρα να σπάσουμε αυτή τη συνήθεια. Σε αντίθεση με τη συνηθισμένη άποψη/συνήθεια, εδώ θα ήθελα να εστιαστώ στο "τι" και όχι στο "ποιος". Δεν μετράει για μένα περισσότερο η άποψη ενός ειδικού από ενός παιδιού, του επιστήμονα ή του νομοθέτη από του γονιού, του δασκάλου, το εφήβου.

Η ανωνυμία μας δίνει (έτσι όπως έχουμε περιπλέξει τις ζωές μας) την ελευθερία να εκφράζουμε τον αληθινό εαυτό μας. Βέβαια δίνει και την άνεση στους δειλούς να εκτοξεύουν τις εκλογικευμένες επικρίσεις τους και τις στερεότυπες πεποιθήσεις τους. Ας είναι! Η διάκριση είναι αρετή που χρειάζεται να καλλιεργούμε ο καθένας μας συνεχώς.

Πώς βλέπετε το σχολείο;
Πώς βιώνονται 12 χρόνια καταναγκαστικής εκπαίδευσης/προγραμματισμού;
Τι θεωρείτε πως προσφέρει πραγματικά;
Έχετε φανταστεί ποτέ τη ζωή σας χωρίς το σχολείο;
Πώς αισθάνονται τα πρωτάκια σας;
Πώς αισθάνονται οι τελειόφοιτοι, υπό το βάρος των εξετάσεων;
Πώς άλλαξε η ιδέα που είχατε σπουδάζοντας εκπαιδευτικός, με ό,τι συναντήσατε στην πράξη;
Πόση αυτονομία έχουν μαθητές και δάσκαλοι;
Πώς αισθάνεστε που δεν επιλέγετε τι μαθαίνετε;
Πόσο χρήσιμα είναι όλ' αυτά μετά το τέλος της σχολικής ζωής;
Πόσο άνετα βρίσκεστε σε ένα νέο περιβάλλον, μια νέα πραγματικότητα, βγαίνοντας από το σχολείο και ερχόμενοι αντιμέτωποι με τη ζωή;
Αν είχατε οι γονείς κάπου να αφήσετε τα παιδιά σας ενώ δουλεύετε, θα τα στέλνατε στο σχολείο;
Πιστεύετε ότι τα παιδιά σας δεν θα μάθαιναν τίποτα αν τα εμπιστευόσασταν;
Αισθάνεστε βέβαιοι για τα εφόδια που προσφέρετε στα παιδιά σας για το μέλλον;
Μπορείτε να προβλέψετε την κοινωνία του αύριο ή βασίζεστε σε δικές σας εμπειρίες και πεποιθήσεις από το παρελθόν;
Πέρα από κάθε λογικοφανή επιχείρημα, βρίσκεστε ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι στην καθημερινότητα σας;
Αν συναντούσατε τους φίλους σας εκτός σχολείου θα είχατε λόγο να συνεχίσετε να πηγαίνετε σ' αυτό;
Αν υπήρχαν βιβλιοθήκες, ευκαιρίες πειραματισμού, δημιουργικές δραστηριότητες, η ελευθερία να γνωρίζετε ότι σας ενδιέφερε πραγματικά, θα επιλέγατε το υπάρχον σύστημα εκπαίδευσης;
Πώς αισθάνεστε κάθε πρωί μόλις ξυπνάτε;
Ικανοποιείται η δημιουργικότητα, η εφευρετικότητα, η αυθεντικότητα σας;
Αισθάνεστε ότι έχετε πραγματικά ελευθερία έκφρασης και ότι έχει σημασία η άποψή σας;
Πόσο απαραίτητες θεωρείτε τις εξετάσεις; Πώς μας "εξετάζει" η ζωή;
Πόσο καταρτισμένοι είμαστε πραγματικά ακόμα και με διπλώματα ακαδημαϊκά που καταφέραμε να αποκτήσουμε;
Πόσο έτοιμοι αισθανόμαστε αληθινά μέσα μας να ξεκινήσουμε τη ζωή μας, τις σχέσεις ζωής μας, το επάγγελμα, την ανεξάρτητη ζωή μας τελειώνοντας το σχολείο /κολέγιο /πανεπιστήμιο;
Πόσο σας ζορίζεται η δουλειά που φέρνουν στο σπίτι τα παιδιά σας;
Πόσο απαλλαγμένοι αισθάνεστε πραγματικά από την εκπαίδευση τους όταν πρέπει να τα διαβάσετε, να τα ελέγξετε;
Νιώθετε πως στερούνται την παιδικότητα τους;
Θεωρείτε απαραίτητο τον εξαναγκασμοί και τη συμμόρφωση τους γιατί "δεν ξέρουν το καλό τους" τα ίδια;
Πώς αντιμετωπίζετε τη βία στα σχολεία;
Βλέπετε τα παιδιά σας να αλλάζουν μέσα στο σύστημα ως προς τον χαρακτήρα τους;
Αισθάνεστε οι δάσκαλοι απροετοίμαστοι για τους πολλούς ρόλους που καλέστε να παίξετε μέσα στην τάξη και το σχολείο γενικότερα;
Είναι θεωρείτε, υγιείς οι σχέσεις μεταξύ δασκάλων - γονιών, εκπαιδευτικών - υπουργείου, γονιών - παιδιών;
Πώς αισθάνεστε όταν διδάσκετε αυτό που οι μαθητές σας δεν ζήτησαν.. όσο καλά κι αν πιστεύετε πως το κατέχετε;
Έχετε αισθανθεί στην τάξη αμήχανοι, μικροί και ανίκανοι μπροστά στους μαθητές σας;
Έχετε γονείς, δάσκαλοι, επαγγελματίες, ακολουθήσει το πάθος σας; Αισθάνεστε πως βρίσκεστε ακριβώς εκεί που θα θέλατε να είστε;
Πόσο συμμετέχετε οι γονείς στο σχολείο/εκπαίδευση του παιδιού σας;

Υπάρχουν άπειρα ερωτήματα! Σκοπός είναι να τολμήσουμε έναν αληθινό διάλογο που δεν θα βασίζεται στο ποιος λέει κάτι αλλά στο τι λέει, γιατί αυτό αποτελεί την αλήθεια του.

Σκοπός είναι να εξετάσουμε τους εαυτούς μας, πόσο πρόθυμοι είμαστε να ακούμε πραγματικά διαφορετικές απόψεις από τις δικές μας.

Σκοπός είναι να εξερευνήσουμε πώς μπορούμε να συνυπάρξουμε, να συνεργαστούμε και όχι να διαχωρίσουμε ή να απομονώσουμε, όλα όσα αποτελούν την πολυμορφία της ζωή μας. Αλλά πρώτα χρειάζεται να παραδεχτούμε οι ίδιοι την αλήθεια μας, να δούμε μέσα από τα μάτια της πραγματικότητας, των βιωμάτων μας, όχι των θεωρητικών ιδεών μας.

Σκοπός είναι να τολμήσουμε να προχωρήσουμε πέρα από τα στενά όρια του γνώριμου πλαισίου μας, του παρελθόντος,  γιατί εκεί κάπου, βρίσκονται και οι λύσεις, οι δημιουργικές ιδέες και η ελευθερία μας...

Είναι ένα συλλογικό κάλεσμα, όλων των ηλικιών, ειδικοτήτων και ρόλων, επώνυμα ή ανώνυμα, δεν έχει σημασία... και επειδή το παιδί μέσα μου αγαπάει το παιχνίδι, ίσως σε αυτή τη φάση η ανωνυμία να ήταν πιο αυθεντική, πιο συναρπαστική, πιο ουσιαστική...

Ας μιλήσουμε...

8 comments:

  1. To χειροτερο είναι ότι ο καθενας νομιζει ότι δεν τον αφορα αλλα ημαστε τοσο καλα εκπαιδευμενοι που δεν ξερουμε τι είναι ευτυχια και τι δυστυχια.Ναι βαριέμαι αφανταστα να προσπαθω να πεισω καθημερινα παιδια ,να παρουν τις πληροφοριες που με εβαλαν να τους μεταδώσω και που συχνα δε συμφωνω μ αυτές.Να προσπαθω να πεισω τα παιδια και τον εαυτο μου ότι όλα είναι καλα κι ότι ετσι είναι τα πραγματα,μεσα σε σχολεια που θυμιζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης.Στο σπιτι παλι πρεπει να πεισω τα παιδια μου να διαβαζουν αυτά που τους βαζει κάθε φοβισμένος δάσκαλος ερμαιο των προγραμματισμένων γονιων και του υπουργείου.Βαρεθηκα πια την αντιγραφη όχι άλλη αντιγραφη...θελω την αληθινη ιστορια των παιδιων και τη δικη μου....

    ReplyDelete
    Replies
    1. Βλέπεις πόσο δύσκολο είναι να δουν οι άνθρωποι την αλήθεια τους; Ακόμα κι αν τους διευκολύνεις με ερωτήσεις... Μέρες είναι εδώ (και αλλού) η συγκεκριμένη ανάρτηση, μα τα σχόλια είναι δύσκολα. Ο γραπτός λόγος φοβίζει...
      Κι όμως, μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε σε αλλαγές: κοιτώντας με ειλικρίνεια τον εαυτό μας και πώς συμβάλλουμε στην πραγματικότητα.

      Delete
  2. Είχα άλλα σχέδια για την καθημερινότητα του παιδιού μετά το σχολείο..δηλαδή κανένα σχέδιο, κανένα πρόγραμμα, αυθόρμητα και ελεύθερα να ζούσαμε την υπόλοιπη μέρα ακολουθώντας τους δικούς του ρυθμούς και ανάγκες χωρίς κανένα "πρέπει να".Το ίδιο και για τη δική μου καθημερινότητα μετά το γραφείο..Για να ξεφύγουμε, να εκτονωθούμε, να ζήσουμε όπως θέλουμε..Λες και η ζωή μας είναι κλεμμένη και πρέπει να την χαρίζουμε ή να μας την ορίζουν άλλοι.Δεν έγινε το σχέδιο.Γιατί το παιδί γυρνώντας απ το σχολείο σχεδόν καθημερινά ήταν τόσο "αφυδατωμένο" από ελευθερία και τόσο γεμάτο από απογοητεύσεις, στρες, θυμό και εντάσεις που το μόνο που ήθελε ήταν να...κλάψει και να φωνάξει!Σε μένα.Κι εγώ τα ίδια απ το δικό μου "μέτωπο".Η απογοήτευση στο παιδί ήρθε στην Α δημοτικού, τώρα στη Β την έχει διαδεχθεί ο θυμός και η αμφισβήτηση..Ποιος ξέρει τι θ ακολουθήσει..σίγουρα όχι η αποδοχή και η συναίνεση.Βασανίζεται ν ακολουθήσει γιατί είναι οι φίλοι του..μα δεν ξέρω για πόσο ακόμα..Γι αυτούς πάει, μου το είπε ξεκάθαρα.Για να παίζει μαζί τους στα διαλείμματα.Δεν βρίσκει τίποτα ενδιαφέρον και δεν τον αδικώ.Όταν ηρεμεί ταξιδεύει..με κατασκευές, ζωγραφιές, παιχνίδια, περιπέτειες..ή ακόμα και απλή επικοινωνία. Έχουν περάσει περίπου 40 χρόνια και τίποτα δεν έχει αλλάξει.Μόνο που τώρα έχω τη δύναμη να ζήσω και να μάθω όπως κι ότι μου χρειάζεται.Αν αυτό συνέβαινε απ όταν ήμουν παιδί τώρα όλα θα ήταν αλλιώς.Και το παιδί μου θέλω να ζει το τώρα του και να είναι ευτυχισμένο και άνετο αν το θέλει και αυτό.Τίποτα δεν είναι ιδανικό μα και δεν χρειάζεται να είναι.Τουλάχιστον έχουμε ο ένας τον άλλο.Και αυτό είναι η αρχή.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ναι, το τραγικό είναι πως πάνε σχολείο μόνο για τους "φίλους" τους, για κανένα άλλο λόγο...

      Delete
  3. Δεν εχω παιδι.

    Μα ειμαι μεσα μου και.ημουν σε σχολειο!

    επειδη ειχα συνειδηση θα σας πω οτι θυμαμαι να πνιγομαι συνεχομενα.

    να αισθανομαι κατι οτι δεν μπορουσα να κανω αλλιως.

    το αισθημα της καταπιεσης της καταπατησης της υποτιμησης του θδασσους πανω στην ψυχη δεν περιγραφεται.

    τα παιδια η αληθεια ειναι οτι με χαιρονται παντα...

    ακομα και στο δρομο... με κοιτουν και χαμογελανε...

    γιατι τα κοιτω σε ενα αυτοκινητο στο πισω καθισμα να κοιτουν τον ουρανο με ενα βλεμα...κι ενας γονιος να ειναι μπροστα και να μην υπαρχςι καμια επαφη.

    και τρςλλαινομαι.

    αναγνωριζω....και γυριζει και με κοιτα...και ρου χαμογελω, οχι με λυπηση μα ανοιγω την καρδια μου διαπλατα...
    και γυαλιζουν τα ματια του μετα...


    μπορει να μην φταιει κανεις...κι εκεινοι δεν εχουν επαφη...

    Μα θα σας πω κατι...και να με συγχωρησετε

    ειμαι πολυ θυμωμεμη με αυτο...

    και η χριστιανα ειναι σε ειρηνη μεσα της και αγαπα γιατι ειναι μητερα...? γιατι εχει δει...?

    δεν ξερω...

    μα εγω ειμαι θυμωμενη με το αναμασημα χρονια και αιωνες...

    Ποσο χρονο δηλαδη να χρειαζεται????

    Αφου ολοι πηγαν σχολειο...

    ποσο χρονο πια να πεταχτει απο πανω αυτο το ταβανι...

    Ημουν στο πνευματικο κεντρο προχθες να συναντησω μια φιλη και περιμεναν μητερες τα παιδια τους...

    και καθισα μαζι...

    ο τροπος που απαξιωναν την ιδια την ουσια του παιδιου τους δεν περιγραφεται.

    φυτεμενες ατακες γεροντικες που μιλουν για τα παιδια οι δεσμοφυλακες...

    μπορει να δημιουργω τα γεγονοτα για να ειμαι παρουσα και να παρω θεση.

    μα ξερετε...
    το αληθινο μου αισθημα ηταν κραυγη.

    ηθελα να της φωναξω...μπας και ξυπνησει...
    ειπα κατι...μα και καλα ευγενικα γιατι το αισιανομουν αμωφελο να κανω για αλλη μια φορα μαχη με κατι που εκεινη δεμ εχει δει καν οτι κουβαλα.

    Και δεν ημουν αληθινη....

    δεν μπορει να συμβαινει στα παιδια αυτο...

    μα αληθινα και λυπαμαι που το λεω, δεν ηθελα καν να εξηγησω ακομα και να κανω μαχη.
    Ειχαν στησει τοσο ωραια το δηθεν που θα χαραμιζα την ενεργεια μου...


    κατανοω πως φτανει σε αυυο καποιος μα μονο αυτο να ρωτησω...
    τι ειναι σημαντικο????
    να χαιρεται αυτο το παιδι ...
    να.χαιρονται οι γονεις μαζι
    να απολαμβανουν τη ζωη και το μεγαλωμα

    δεν ξερω πια αν με το να εξηγω πως δημιουργηθηκε κατι βγαζει καπου.

    η ερωτηση ειναι : σου αρεσει αυτο?
    σου αρεσει?
    τοτε σταματα να το κανεις.

    συγνωμη, παρολο που βλεπω τα πραγματα απο πιο ψηλα και παντα βλεπω νοημα, με τα παιδια ειμαι ευαισθητη.

    δεν εκανα γιατι ηξερα απο μικρη οτι χρειαζεται να δω τι γινεται με εμενα και μετα να δω τι και πως?

    Γνωριζω οτι με απαλοτητα φινονται θαυματα.
    οτι καποιος για να λειτουργει ετσι εχει ξεχαστει.
    οτι ο βομβαρδισμος ρου τρομου ειναι πραγματι μεγαλο θεμα οταν εχεις ξεχασει την καρδια και την επαφη
    Μα ομως ... λιγο σταματημα...λιγη σιωπη...αναπνοη...και ρωτας ?
    Σου αρεσει????!!!!! εχεις σθνειδητοποιησει τι κανεις??!!!

    αυτο....το απλο!
    Και να σταματησει να οριεται πια η τεκμηριωση η λογικη του πονο και της καταπιεσης.

    να ανοιξει η καρδια του γονιου.....
    να νιωσει!!!!!

    Δεν θελω καν να μπω στη διαδικασια του γιατι το κανεις αφου δεν....
    Προσωπικα δεν θελω να θρεφω αυτα πια.


    ReplyDelete
    Replies
    1. Επειδή διερωτήθηκες για μένα...
      Η "δουλειά" μου είναι τέτοια που βλέπω τους γονείς από άλλη σκοπιά. Αν καταλάβαιναν τι έκαναν στον ίδιο τους τον εαυτό, δεν θα έκαναν όλ' αυτά στα παιδιά τους.
      Κι επειδή έχω συναντήσει πολλά παιδιά στην πορεία μου, που πονάνε και δε μιλάνε, που φορτώνονται χωρίς να το ξέρουν, όταν ήρθε η ώρα να κάνω το δικό μου τρίτο παιδί, ήξερα μέσα μου πως κάτι άλλο έπρεπε να κάνω.

      Το έβρισκα στην πορεία, μαθαίνοντας ΚΑΙ από αυτό. Παράλληλα, ο πόνος και η θλίψη για τα παιδιά, για την κοινωνία που εθελοτυφλεί, μετατρέπεται σε δουλειά, σε άρθρα, σε μαθήματα, σε ζωή, σε όλα όσα μπορώ να ΚΑΝΩ για να βάλω ένα μικρό σποράκι σε αυτή την καταπονημένη ανθρωπότητα και στο μέλλον.

      Delete
  4. Μου αρεσει που εγραψες!!!

    μου μιλησες στην καρδια μου .

    μα στην ουσια ηταν πανω στο λογο μου και μη θελοντας να πω για εσενα.

    μα σεβομαι τιμω και αγαπω το βαθος και την εργασια αυτη!
    ....ψαχνοντας να βρω που να σταθω για να μπει το νερο σε μια πορεια και να μπορεσω να συμφιλιωσω τον ερωτα με τη Ζωη, το να βλεπω απο ψηλα, με αυτα μου τα αισθηματα, που με κανουν να συμπεριφερομαι ετσι στο μεσα μου παιδι!

    ευχαριστω

    ReplyDelete
  5. Συγνωμη που ημουν "γρηγορη" γραφοντας για εσενα.

    μιλας στην καρδια μου πολλες στιγμες και στο γραπτο σου αναγνωριζω το βαθος τη σοφια και ολες τις ποιοτητες που σε πολλα επιπεδα συγχρόνως μου μιλας.


    .... ειναι αυτες οι στιγμες που αισθανομαι απογνωση.
    οχι τοσο για το τι γινεται μα γιατι βλεπω ομορφια!
    αναγνωριζω οτι πηγαινουμε πολυ ωραια.
    και βλεπω σε γεγονοτα που για αλλους ειναι τραγικα, βλεπω ενοτητα....
    και τρομαζω...
    πως βλεπω ομορφα ενω υποφερουν?

    ειναι σαν κοντινο ζουμ σε κατι....που με παρασερνει σε πονο.

    οταν το κυμα σκαει στη στερια παρασερνει βοτσαλα.
    Αυτα δεν στριγκλιζουν..παρα αφηνονται να παρουν τη νεα θεση της...απλα.

    το λεω γιατι δεν ξερω αν κανω καλο τελικα με την κατανοηση.

    δυσκολευομαι να κρατησω τη θετικοτητα και να χαμογελω λεγοντας οτι ειναι παιχνιδι....

    Υ.Σ

    Αυριο θα μου απαντησουν για λαπτοπ
    το πηρα αποφαση
    ειπα μεχρι εδω



    <3

    ReplyDelete